Eeuwige identiteit van de mens

Soms kunnen we geestelijke waarheden makkelijker begrijpen aan de hand van een vergelijking. Wanneer iemand ons dierbaar is uit ons leven verdwijnt, helpt mij een vergelijking met de muziek. Is de werkelijke mens niet als het ware een symfonie van de hemelse kwaliteiten van Ziel? Hoewel een muzikale compositie als partituur is geschreven, is het papier net zo min een deel van de muziek als het sterfelijk lichaam een wezenlijk onderdeel van de mens is. Zelfs wanneer het muziekblad is verbrand  of vernietigd, is er met de symfonie niets gebeurd en blijft die onveranderd. Nog steeds bezit die alle essentiële kwaliteiten van vorm en harmonie, melodie, schoonheid en zijn uniek eigen karakter. De existentie van de symfonie is onvernietigbaar en zijn harmonieën zijn altijd mentaal waarneembaar. De mens moet ontwaken uit de droom of illusie van de dood voor een nieuwe ervaring en ruimer bewustzijn naarmate wij hier de lessen leren omtrent de eeuwige identiteit van de mens, die nooit in de stof is geboren, er nooit in leeft en er nooit uit heengaat. De liefde, zuiverheid, levenskracht, intelligentie - al de goede eigenschappen, de Christusgelijkenis - welke door de mens tot uitdrukking worden gebracht, zijn niet te scheiden van de eeuwige individualiteit van de mens. Aan deze eigenschappen kan nooit afbreuk gedaan worden, omdat God deze zonder ophouden in de mens tot uitdrukking brengt. De functie en de bedoeling van de mens is om Gods heerlijkheid te weerspiegelen in een zich steeds ontvouwend en onbegrensd bestaan, om te triomferen in een eeuwig, harmonisch leven, om te zijn wat God hem doet zijn.