Geestelijke perceptie

Een stoffelijk opvatting van het leven met alle angsten van dien raakt op allerlei manieren verstrikt in het geloof dat we buitengesloten zijn van Gods zorg en bestuur. Maar ieder mens bezit een geestelijke perceptie die nooit verloren kan gaan. Het is deze altijd actieve, sterfloze perceptie die uiteindelijk aan het licht moet komen in het menselijk denken. Is dit niet de logische en realistische verklaring van wat Christus Jezus verwachtte dat anderen zouden doen? En verklaart dit niet tevens waarom hij zo vol vertrouwen was dat anderen genezen konden worden door geestelijke behandeling? Wij zijn allemaal zoveel meer dan wat aan de oppervlakte waarneembaar is. Naarmate wij ons het feit eigen gaan maken dat de kracht van goedheid en gezondheid en wijsheid permanent deel uitmaakt van ons werkelijke zelf, gaan we anders reageren op onze medemensen en iets meer zien van de oneindige mogelijkheden en we zullen minder vlug geneigd zijn iets als onvermijdelijk te bestempelen. Het leven heeft een geestelijke grondslag. Zelfs wanneer wij er een puinhoop van maken, komt de idee van de mens als de uitdrukking van God steeds weer naar voren. Jezus noemde het zoonschap. de apostel Paulus gebruikt de meer algemene termen van een nieuw zelf. Maar hoe het ook genoemd wordt, als wij gaan zien dat de uiteindelijke werkelijkheid van het leven goddelijk en goed is, dan gaan wij begrijpen dat deze uiteindelijke werkelijkheid tevens het tegenwoordige bestaansfeit is. Als we het leven gaan zien vanuit dit geestelijke standpunt geeft ons dat de kracht en de zekerheid die de grondslag vormen van Christelijke genezing en wedergeboorte.