Ons denken richten op God

Het menselijk denken is geneigd zich te concentreren op diverse symptomen, waar het in werkelijkheid op God gericht moet worden. Een voorbeeld van gedachte is: Gods identiteit is de oorzaak, terwijl de mens gevolg is. Het verkeerde op het eigen ik gericht zijn van mensen, belet hen dat te zien en te voelen wat voortdurend voortkomt uit de goddelijke bron. De mentale wortel van dit probleem, die moet worden uitgegraven is een  gevoel van verlies, overmatige zelfbeschouwing, zelfkritiek en zelfverachting. Het betekent dat we aan een belangrijk punt zijn voorbij gegaan en dat is de alomtegenwoordigheid van Gods volmaaktheid en van Zijn volmaakte schepping. Niemand kan ooit buiten deze geestelijke schepping zijn. Identiteit bestaat alleen in de alheid van de ene Geest! Wij kunnen dus nooit in een luchtledigheid bestaan! De wil en het verlangen onze naaste of God lief te hebben is er vaak wel, maar het lijkt soms alsof dat niet mogelijk is. Het probleem wordt veroorzaakt doordat men zichzelf niet op de juiste wijze lief heeft of doordat we een verkeerd begrip van het woord liefde hebben, door het op te vatten als ‘aardig vinden’ in plaats van als “welwillendheid tot uitdrukking brengen” of “het beste wensen” voor iemand; of door niet dankbaar kunnen zijn voor al het goede in de wereld enz. Naarmate wij ophouden ons te richten op een persoon of een voorwerp en beginnen ons te richten op God, dat wil zeggen Gods persoonlijkheid in het brandpunt van ons denken te stellen, zullen we de ware aard van onszelf en onze naasten gaan zien.