Goddelijk karakter

De geestelijke levensbeschouwing erkent het goddelijk en oppermachtig Gemoed als de bron van alles wat werkelijk bestaat, en de mens als de eeuwige, volmaakte weerspiegeling van het volmaakte Beginsel, of God, en weet dat de mens alleen bestaat uit wat goddelijk karakter heeft. Zo is de mens de voortdurende manifestatie van het goddelijk Gemoed. Als de mens volkomen geestelijk is, hoe verklaren we dan de aanwezigheid van een fysiek lichaam? Wat is het lichaam en waar komt het vandaan? Als het lichaam niet werkelijk de mens voorstelt, hoe kan dan Gods macht zich op het lichaam uiten? Hoe kan het goddelijk Gemoed de ziekte van het lichaam genezen zonder kennis te nemen van de lichamelijke toestand? Het antwoord hierop is dat Gemoed krachtens z’n almacht alles uit de gedachten, en daarmee ook uit het lichaam bant wat ongelijk is aan Gemoed - namelijk verkeerde geloofsvormen. Wanneer we inzien dat iedere onharmonische lichamelijke toestand niets meer is dan een leugen die de mens valselijk is toegerekend, dan kunnen we beter begrijpen dat de leugen vernietigd wordt door kennis te nemen van de waarheid over de mens. Het is net als het licht dat het donker verdrijft. De waarheid van het werkelijke zijn is als licht dat in het menselijk bewustzijn zetelt. Het schakelt het duister van het sterfelijk gemoed uit. De verkeerde geloofsvorm vernietigd, blijft er niets over om door het lichaam tot uiting te komen dan goddelijk karakter.