Liefdevol

In hoeverre is onze naaste liefhebben nu hetzelfde als zijn geestelijke identiteit zien? De volgende vraag zou ik u willen stellen: als iemand voet bij stuk zou houden u alleen maar als werkelijk volmaakt te zien en zou weigeren uw fouten te aanvaarden als enig deel van uw ware wezen, zou u dat dan niet als liefde ervaren? Vooral als deze zienswijze u daadwerkelijk zou bevrijden van uw tekortkomingen en u zelfs lichamelijk zou genezen? Dit is werkelijke liefde! En degene die liefheeft wordt er zelf ook door gezegend, want het goede dat hij in de ander ziet bewijst hij automatisch ook als de waarheid omtrent zichzelf. En waarom? Omdat wat we zijn - ons leven, onze capaciteiten - de objectievering van onze gedachten is.
Iemand die geestelijk liefheeft ontdekt onvermijdelijk dat hij ook menselijk liefdevoller wordt. Indien we als mens niet liefdevoller worden, heeft er iets aan onze manier van redeneren ontbroken.
Soms vraag ik me wel eens af als ik op de snelweg rijd, wat ik zou doen als ik zou zien dat een andere bestuurder in moeilijkheden verkeerde? Zou ik alleen maar voor hem bidden en doorrijden? Ja, ik zou zeker voor hem bidden, want er zijn talrijke prachtige voorbeelden van wat gebed in zulke omstandigheden kan doen. Maar zou de liefde die me ertoe bracht te bidden mij ook niet er toe brengen te stoppen en te gaan zien wat voor hulp ik zou kunnen bieden, of tenminste stappen te nemen om te zorgen dat er hulp zou komen? Hier hebben we de Gulden Regel weer - ik moet voor een ander net zo zorgen als ik zou willen dat hij voor mij zou doen. Wij moeten van liefde vervuld zijn in ons denken en ons doen.