De woorden van Mrs. Eddy “Blijde volg ik het ruwe spoor / Over berg en dal” (Gezang 304) verontrustten mij vroeger. Nu dat ik heel wat lessen heb geleerd op dit schijnbaar zo ruwe pad ben ik innig dankbaar voor het besef dat we in moeilijke tijden toch blij kunnen zijn. Bij mijn streven om blij te zijn heb ik mij bewust moeten maken dat God werkelijk aanwezig is, evenals de levende goedheid die Hem tot uitdrukking brengt. En ik heb moeten leren daar dankbaar voor te zijn. Blijdschap over de geestelijke werkelijkheden leidt tot opstanding uit het geloof in zonde of lijden. Het is alleen het sterfelijk gemoed dat het pad ruig en ruw maakt. Bijna niemand kiest voor lijden. Maar sommige mensen denken dat ze geen lessen hoeven te leren. De meesten van ons willen echter wel erkennen dat lijden ons vaak dwingt om een verkeerd besef van ons zelf of van een ander los te laten of op te geven. Mrs. Eddy, de Ontdekster en Grondlegster van Christian Science, merkt op: “Zelfopoffering is de heirweg naar de hemel” (No & Yes p.33). Wanneer we ons onbehaaglijk voelen in sterfelijkheid - onbehaaglijk met het sterfelijke, het stoffelijke en persoonlijke - zijn we eerder bereid, misschien zelfs verlangend, om wakker te worden uit onze zinsbegoocheling. Wij zouden blij zijn wakker te worden in het begrijpen dat wij op de “heirweg naar de hemel” zijn en ons ware zelf, onze Godgelijkenis, opeisen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten