Levend water

In het evangelie van Johannes lezen we over de vrouw uit Samaria. Zij trof Jezus aan bij de bron, waar hij heel alleen zat uit te rusten van zijn lange tocht. Zij was slechts gekomen om water te halen. Jezus zag dat haar verlangen naar leven en liefde niet bevredigd kon worden uit de diepte van de bron en moedigde haar aan in meer geestelijke zin te denken. Hij sprak tot haar van de gaven Gods en noemde dat ‘levend water’. Als de gebeurtenis bij de bron zich ontvouwt, wordt al spoedig duidelijk dat de dorst van de vrouw dieper ging dan water ooit zou kunnen bevredigen. Het bleek dat zij haar leven al met vijf verschillende mannen had gedeeld, en nu een zesde had, met wie zij niet was getrouwd. De geestelijke zin van Jezus legde dit feit bloot, tot grote verbazing van de vrouw. Klaarblijkelijk was het niet zijn bedoeling om slechts op de zonde te wijzen of om haar te veroordelen; het was om haar iets te geven - een geschenk, een innerlijke levensbron - zodat ze met zondigen kon ophouden. Wat was dat geschenk dat Jezus deze vrouw - en ons allen - aanbiedt? Het was, en is nog steeds, een beter besef van de aard van God als immer aanwezige Geest, als de goddelijke Liefde, die alle ruimte vult als de ene volmaakte bron van de schepping, die eveneens geestelijk en eeuwig moet zijn. De mens is in werkelijkheid  de afstammeling van Geest en dus geestelijk - de mens is de uitdrukking van Liefde, voor eeuwig verbonden met God, de bron van zijn wezen. Het voorziet ons van een springfontein van ‘levend water’, die leidt tot het eeuwige leven.