Hoe definieert Christian Science de dwaling? Als onwetendheid ten aanzien van de dingen, een onwetendheid die gelooft dat leven, intelligentie en substantie bestaan in de stof. Dwaling maakt ons eerst wijs dat de stof werkelijk bestaat en gevoel heeft, dat de stof zich zogenaamd bevindt waar God, oneindige Geest, zich niet bevindt, en bouwt dan op dit leugenachtige uitgangspunt zijn gesneden beelden - gedachtelijke voorstellingen van kwaad en ziekte - en wel dikwijls door levendige, welsprekende woorden. Dit is mentale wanpraktijk - tegen onszelf gericht. Wat zeggen wij tegen onszelf en anderen over kwaad of over disharmonie? Noemen we het gevaarlijk, angstaanjagend, langdurig, acuut, hopeloos, hardnekkig, raadselachtig? Zeggen wij tot onszelf dat wij er genoeg van hebben, er bang voor zijn, er machteloos tegenover staan, er de moed door verliezen? Als we op die manier over de dwaling denken, wordt ons geloof in de dwaling steeds intensiever. En zo voeden wij angst. Sterfelijke opvattingen over gemoed en substantie moeten rechtgezet worden door middel van de levende waarheid. De sterfelijke geest of wil moet worden verdreven doordat wij de enige ware Geest, Liefde, tot uitdrukking brengen in ons weten, in ons leven en ons liefhebben. Wij beschermen ons bewustzijn door te begrijpen dat wij in werkelijkheid de weerspiegeling zijn van het oneindig goddelijk bewustzijn; en door te gaan zien dat dit prachtige huis van de Heer, deze oneindige Geest die alles inhoudt en tot uitdrukking brengt, de volgende geweldige dimensie bezit: almacht, alomtegenwoordigheid, alle werking en handeling, alwetendheid. Hieruit volgt dat er verder niets is om over te spreken. Woorden die niet het oneindig Gemoed beschrijven, duiden namaakbegrippen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten