Verdriet wegwassen

“Hoe kon iemand die zo aardig was, zo innemend, zo jong en onschuldig, zo’n lot verdienen?” Talloze schrijvers en dichters hebben door de eeuwen heen geworsteld met vragen als deze. Veel van deze schrijvers hebben een soort vrede gevonden in wat zij over dit onderwerp hebben geschreven - misschien omdat hun woorden bevestigden dat aan de mensen die zij ‘verloren’ iets onsterfelijks was, iets waaraan zij voor altijd een houvast konden hebben, iets geestelijks en onvergankelijk goeds - iets dat ver uitrees boven lichamelijkheid of rijkdom of rang of tijdelijke macht. In de Bijbel lees je het verhaal over Job. Hoe dienaren en kinderen van Job plotseling allen gedood waren. Diepbedroefd komt Job in opstand tegen de onrechtvaardigheid van dit alles. Maar ofschoon hij in opstand komt, keert Job zich nooit tegen God. En zo hoort hij tenslotte hoe God temidden van een wervelwind rechtstreeks tot hem spreekt. Dit visioen van Gods macht en liefde overweldigt Job zozeer, dat hij in staat is over zijn verdriet heen te komen. Hij krijgt nieuw inzicht in God. Uiteindelijk is het niet iets menselijks dat Jobs verdriet wegwast. Het is zijn onverstoorbare trouw aan God waardoor hij wordt genezen en de moed krijgt om helemaal opnieuw te beginnen. (Zie Job: 42)